Vanaf de tweede maand worden de inwendige echo’s niet meer uitgevoerd. Dat is niet nodig, want ze ‘weten’ nu dat ik reageer op deze dosis. Dus ik krijg een recept voor 3 maanden clomid mee naar huis en dan is het nu weer ‘aan ons’. Na 2 maanden zit ik er mentaal flink doorheen. Ik neem contact op met het ziekenhuis om hier psychologische ondersteuning bij te krijgen, maar zij kunnen me alleen naar een klinisch psycholoog verwijzen en dat is niet handig/nodig, dus ik kan beter zelf contact opnemen met de huisarts. Daar wordt ik naar een POH’er verwezen en daar heb ik enkele gesprekken mee. Toch merk ik dat ik meer behoefte heb aan wat hulp om de maandelijkse tegenslagen en alle hobbels en onzekerheden gaandeweg te bespreken. Ik sla elke tweede helft van mijn cyclus steeds volledig op tilt, twijfel dan aan alles en merk dat ik echt niet lekker in mijn vel zit.
Ik maak me ook steeds meer zorgen over mijn tweede helft van mijn cyclus, omdat die korter en korter begint te worden. Ik weet, vanuit al mijn kennis die ik inmiddels zelf heb verworven, dat je progesteron heel hard nodig hebt in die tweede helft en dat die fase langer moet zijn om een innesteling te laten plaatsvinden. Stress ‘vreet’ in feite je progesteron gehalte op en het gevolg is dat ik stress krijg van het feit dat ik geen stress zou mogen hebben. Al met al.. niet echt een lekkere tijd. Ook worden mijn klachten van clomid steeds pittiger. Heftige migraine, vooral ’s nachts, nachtelijk zweten, mood swings, vocht vasthouden, energie en futloos. Daarnaast worden mijn menstruaties steeds pijnlijker. Ik meld dat in het ziekenhuis en ik mag langskomen voor een extra onderzoek op endometriose (verklevingen van baarmoederslijmvlies op plekken waar dat niet hoort te zitten). Maar ze kunnen het niet vinden, gelukkig! Een HSG – onderzoek moet het verder uitsluiten. Normaal doen ze dat HSG onderzoek sowieso na 6 maanden gebruik van clomid, maar bij mij wordt het, in verband met mijn klachten, een maandje naar voren gehaald. Dat wordt gepland, net op het moment dat Rick in Amerika is voor zijn werk. Gelukkig brengt een lieve vriendin mij naar het ziekenhuis en weer terug naar huis. Het HSG-onderzoek is niet prettig, maar gelukkig van korte duur. En de uitslag is goed. Geen dichte eileiders. Dus gaan we op dezelfde voet nog even verder. Na 6 maanden mag ik kiezen om door te gaan met clomid als vorm van ‘ovulatie inductie’ (vruchtbaarheidsbehandelingen om eisprong op te wekken), of ik mag over op een andere medicatie vorm waarbij ik mezelf moet spuiten. Probleem van overstappen is dat ik dan opnieuw inwendige echo’s ga krijgen, dan elke maand, en dat ik net in deze periode 2 keer (kort) op vakantie ga. “Dan kun je dus niet starten met spuiten”, is de conclusie van het ziekenhuis. En dus besluiten we maar door te gaan met clomid. Maar ergens knaagt langzaam een ontevreden gevoel. De bijwerkingen van clomid zakken gelukkig weg, en dus vind ik dat ik daarom beter met clomid door kan gaan. Maar ondertussen worden we langzaam ongeduldig en zijn we ook onrustig: wat is er toch aan de hand en waarom mag het bij ons niet lukken?