En dan in het voorjaar van 2021 verandert ineens ons hele leven. Niet de grote verandering waar we al zolang naar uitkeken. Maar er gebeurden wel een hoop mooie dingen. Ik kreeg weer een fantastische kans op werkgebied en besloot er dit keer voor te gaan. Het gaat om 2 grote zzp-opdrachten, en ik besluit mijn vaste baan dit keer wel op te zeggen. Als ik iets geleerd heb de afgelopen maanden is dat, hoe graag we ook een kindje willen: we hebben het niet in de hand. Het voelt zoveel beter om nu wel door te blijven leven, ons leven niet ‘on hold’ te zetten voor ons fertiliteitstraject. Voor ons kunnen deze dingen naast elkaar bestaan. En ik geloof ook echt dat er in een gelukkig bestaan, meer kansen zijn op zwangerschap. En dus ga ik ervoor. Ik zeg mijn baan op en begin voor mijzelf.  Veel mensen in onze omgeving begrijpen het niet. “Is het niet een beetje teveel?”, hoor ik in deze periode erg vaak. Ik begin daardoor zelf ook wel te twijfelen. Ja, het is best veel. En ja, ook ik vind het spannend. Logisch ook wel, toch? En tegelijkertijd blijf ik achter mijn keuze staan en leer ik van mijn psycholoog dat ik op mijn eigen keuzes mag vertrouwen. Of de rest van de wereld dezelfde keuze zou hebben gemaakt in mijn positie, doet er feitelijk niet toe. Voor mij werkt het om ook door te leven. Het fertiliteitstraject niet als het enige hoofddoel in mijn leven te hebben. En dan komt ook ons droomhuis voorbij. In mei 2021 krijgen Rick en ik te horen dat we het mogen kopen en we zijn dolblij! Ook nu reageert onze omgeving vaak weer gematigd enthousiast. Maar wij zijn juist super blij, dat we dit toch gewoon gaan doen. Ook hier geldt weer: we leven ook gewoon ons eigen leven verder.

Omdat we al langer overwegen over te stappen van ziekenhuis, besluiten we contact op te nemen met het MUMC+ en later met ons vorige ziekenhuis om ons te laten doorverwijzen in verband met een aanstaande verhuizing. Als we dan toch van behandeling gaan wisselen, dan liever in het ziekenhuis waar we ook ons traject verder gaan voort zetten als we verhuisd zijn. En bovendien voelt het goed dat er andere mensen nog eens naar onze casus gaan kijken.  Uiteindelijk hebben we in juli onze eerste afspraak in Maastricht. Onze intake vindt plaats een week voor we op vakantie gaan naar Zwitserland. Ik ben dan net begonnen aan mijn 9e strip van clomid. We spreken een hele prettige, jonge arts. Onze hele casus wordt opnieuw onderzocht, waarover zij zich verontschuldigt, maar waar wij juist enorm blij om zijn. Rick geeft in die week aan best gespannen te zijn om de zaadanalyse die nogmaals wordt gedaan. Ons is altijd bij gebleven dat er ooit tegen mij heel kort is gezegd dat de waarde ‘net binnen de marge’ was, maar verder is daar nooit een punt van gemaakt. Nu wordt die onzekerheid toch weer even getriggerd. Maar… we zijn het afgelopen half jaar ook zelf bezig geweest met het optimaliseren van onze leefstijl. Rick is ook supplementen gaan slikken die de zaadkwaliteit verbeteren en ondersteunen. We zijn hormoonverstorende stoffen gaan vermijden, zijn op een gezonde manier blijven sporten en bewegen. Dus het kan toch haast niet dat die waardes slechter zijn geworden? We mogen de dag voor vertrek naar een vakantie in Zwitserland al langs komen voor de uitslagen. Super fijn dat ze met ons meedachten en ons niet in de vakantie laten wachten. Helaas krijgen we niet zo goed nieuws. De zaadwaardes vallen enorm tegen. De zaadkwaliteit drukken ze uit in een zogenoemde VCM-waarde. Dat is een waarde waarin concentratie, aantal, en snelheid wordt gecombineerd. De vorige keer (november 2020) was deze waarde in ons vorige ziekenhuis 10.2 miljoen. 10 miljoen is de grenswaarde, daaronder zetten ze eigenlijk altijd  IUI (inseminaties) in. Nu is die VCM waarde 0.2. Een behoorlijke shock. Om jullie een beeld te geven: onder de 3 miljoen is eigenlijk al IVF-indicatie. En onder de 1 miljoen ICSI. Ik vraag me direct af hoe het kan dat de zaadkwaliteit zo is afgenomen. Daar hebben ze weinig antwoorden op. Maar het is op zijn minst opvallend dat de waardes veel verschillen, dus wordt voorgesteld om 3 IUI’s in te plannen, en bij elke IUI  te kijken wat de zaadkwaliteit dan is. Dan weten we wat beter of die 10.2 een uitschietende waarde was, of dat die 0.2 juist de uitschieter is.  Vol verbijstering vertrekken we op vakantie naar Zwitserland. Het is heel fijn om even een week eruit te zijn, lekker fysiek actief bezig te zijn. Wel is het heel spannend of mijn menstruatie lang genoeg op zich laat wachten (van een positieve zwangerschapstest gaan we al niet meer uit met deze nieuwe kennis) om op tijd terug te zijn in Nederland om direct te starten met onze eerste ronde IUI. We hebben het er op vakantie ook over of we dit wel direct willen starten. Of dat we een pauze inlassen en ons eerst even richten op onze verhuizing.  Maar al snel realiseren we ons: dit traject is niet planbaar, maakbaar. Het werkt voor ons niet om dingen ‘on hold’ te zetten en te wachten op een moment dat een behandeling beter uitkomt. Het komt zoals het komt. En ondertussen leven we vooral door. Wachten tot ik met al mijn aandacht heel bewust aan een IUI poging kan beginnen en 2 weken vol focus kan gaan afwachten of het gelukt is… ik krijg het er spaansbenauwd van. Laat mij maar gewoon leven en doen wat ik wil doen. Dan loopt dit traject er naast. En met zoveel lieve mensen om ons heen, krijgen we die verhuizing heus soepel ernaast geregeld.