In november was het eindelijk zover en mocht ik voor een afspraak naar het ziekenhuis. We woonden op dat moment nog in Sittard en gingen dus naar het ziekenhuis daar. Ik ging alleen naar de afspraken, dat was de bedoeling. Ik dacht daar toen niet zo bij na, maar nu ik er aan terug denk vind ik het gek dat dit zo is verlopen. Er werd in 1 afspraak enorm veel uitgelegd. Het onderzoek bestond uit: lichamelijk onderzoek (inwendige echo en vaginaal touché), een uitstrijkje, bloedonderzoeken en een zaadanalyse bij mijn vriend.
Het lichamelijke onderzoek en uitstrijkje werden direct in de eerste afspraak afgenomen. De verpleegkundig specialist gaf aan dat ze wel wat ‘cystes’ op mijn eierstokken zag (een belangrijk symptoom van PCOS), maar geen grote hoeveelheid. Omdat ze het zo met ons te doen had om het feit dat we al ruim een jaar achter de rug hadden, dacht ze hardop mee:
“Ik denk eraan om je maar meteen de medicatie mee te geven”. Mijn hart sloeg even over. Wat? Medicatie? Ik was hier nog zo open-minded naar toe gegaan en had nog helemaal niet aan medicatie gedacht. Stapje voor stapje, had ik bedacht. Ik wist eerlijk gezegd nog helemaal niet of ik al toe was aan medicatie. En tegelijkertijd: onze kinderwens was zo groot, en het was zo vermoeiend en frustrerend dat we er ALLES aan deden, maar dat mijn cyclus maar niet op gang leek te komen.
Haar voorstel overviel me dus totaal, maar ik hield me tijdens de afspraak stil. Ik dacht vooral: geef me die medicatie maar mee, dan kan ik altijd thuis nog beslissen en rustig met Rick overleggen. En zo liep ik na mijn eerste afspraak in het ziekenhuis al met een tasje van de apotheek naar buiten.
Een paar dagen hebben we er goed over na gedacht. Mij helpt het om het met mensen die dichtbij me staan het erover te hebben. Maar op dit moment hadden we nog bijna niemand betrokken bij ons proces. Ik belde met mijn ouders, een goede vriendin en praatte natuurlijk vooral met Rick hierover. Uiteindelijk was het helder. Ervoor kiezen deze stap ‘niet’ te zetten, ging mij waarschijnlijk meer onrust opleveren, en dat was het laatste wat ik wilde. We waren hier duidelijk aan toe. Ik was er van overtuigd dat mijn lijf net een extra zetje nodig had.
En zo startte ik met Provera, medicatie in de vorm van tabletten die ik moest nemen om een eerste menstruatie op te wekken. Geen echte menstruatie, want er is geen eisprong, maar een soort ‘onttrekkingsbloeding’ net als de stopweken bij de anti-conceptiepil. Dat moet, want op die manier kunnen ze met een ‘schone lei’ (een afgebroken baarmoederslijmvlies) daarna opnieuw gaan opbouwen. Wat een ellende. Ik heb nog nooit zo ontzettend veel menstruatieklachten gehad. Migraine, buikkrampen, en echt een enorme vermoeidheid.
Ontzettend balen, maar het is niet anders. Deze week belt ook het ziekenhuis met de uitslagen van het uitstrijkje en bloeduitslagen. En daaruit blijkt toch echt dat ik PCOS heb.
Wat is PCOS?
PCOS is de afkorting voor polycysteus ovarium syndroom. Zoals de naam wellicht al doet vermoeden, betekent dat er meerdere cystes (vochtblaasjes) in de eierstok groeien. In de eerste helft van de cyclus groeien er follikels (eiblaasjes) in de eierstok. Er groeit er normaal gesproken 1 goed door. Bij vrouwen met PCOS groeien er meestal meer kleinere vochtblaasjes en groeit er geen een goed door. Pas als er een goed doorgroeit, ontstaat er een eisprong. Bij PCOS zie je dus vaak een uitblijvende cyclus. PCOS ontstaat door een hormonale disbalans en komt vaak voor bij vrouwen met overgewicht, maar (zo heb ook ik bewezen) het komt ook voor bij vrouwen zónder overgewicht.
Maargoed, feitelijk verandert deze diagnose weinig aan het plan. Als mijn menstruatie gestart is door de provera, meld ik me bij het ziekenhuis. Op dag 3 wordt wederom een inwendige echo gemaakt en krijgen we (of eigenlijk ik, want ik wordt geacht alleen te komen naar de afspraak) ook de uitslag van de zaadanalyse. Die is ‘net binnen de marges’, en ook de inwendige echo is goed en dus mag ik starten met ‘clomid’. Clomid is de medicatie die gebruikt wordt in eerste instantie om een eisprong op te wekken. Clomid moet ervoor zorgen dat mijn eitjes beter rijpen en uiteindelijk springen. Wel is het zoeken naar de juiste dosis. Daarom moet ik vanaf dag 9 van mijn cyclus om de dag naar het ziekenhuis weer inwendige echo’s. Daarmee monitoren ze hoe mijn eitjes groeien en of ik reageer op de laagste dosis clomid (clomid 50). Wat ontzettend spannend zeg. Ik heb alle hoop dat ik niet een hogere dosis medicatie hoef en ik ben dus ontzettend blij als uiteindelijk blijkt dat mijn eitje inderdaad gesprongen is. Wel wat aan de late kant, maar dat kan. Dan is het kerstvakantie en breken mijn eerste echte ‘wachtweken’ aan. Na 1 week begin ik me niet lekker te voelen en mijn hoofd slaat op hol. Ik neem me voor om pas NA kerst een test te doen. Maar ineens is daar vanuit het niets 8 dagen na het moment waarop ik mijn eisprong gehad denk (denk, zeker weten doe je het niet) te hebben, mijn menstruatie al. Ik hoef dus niet meer te testen. En mijn droom om nog in 2020 zwanger te raken valt hiermee uit een. Emoties volgen elkaar op. Ik verstijf, google tegen beter weten in of het echt geen innestelingsbloeding kon zijn, wordt verdrietig en vind daarna dat ik vooral blij moet zijn dat ik zo goed reageer op de medicatie. Op naar de volgende maand…