Zes maanden wachtlijst. Enigszins verdoofd rijden we terug naar huis, halen we de verhuisauto op en starten we aan onze verhuizing. Rick vindt het fijn om het op deze manier te verwerken, even fysiek aan de slag te gaan. Ik ben helemaal uitgeput van het gehuil en het heftige nieuws en krijg het even niet verwerkt. Ik ben de meeste luie verhuizer ooit denk ik en laat iedereen met spullen slepen en kijk vooral toe. Iedereen die mij kent weet: dat is niet helemaal hoe ik normaal in elkaar zit. En toch, zodra we zijn gesetteld in ons nieuwe huis, en er weer wat rust komt, komt er ook snel een vorm van acceptatie. Ik kan het niet ‘leuk’ of ‘goed’ vinden dat we moeten wachten, maar ik doe er helemaal niks aan. Dus elke dag met een rotgevoel opstaan, dat kost ook teveel energie. En dus voel ik dat er langzaam toch een soort ‘geduld’ ontstaat.
Ik vind het lastig als mensen gaan benadrukken dat het wachten vast ook voordelen oplevert. Dat het ook wel lekker is even zonder hormonen. Dat we dan tenminste bij de start lekker in ons huis gesetteld zijn, dat we nu tenminste even rust krijgen. Dat het vast ‘zo moet zijn’. Het zal allemaal wel. En het is ook heus lekker dat ik geen hormonen krijg. Maar jongens… dit was niet mijn eigen keuze. Als ik het voor het kiezen had gehad, dan had ik morgen nog willen starten met onze ICSI behandeling. Ik ben al 2 jaar klaar voor een kindje. Dus ja, er is acceptatie, maar ik hoef niet ‘blij’ te zijn met het feit dat die wachtlijst er is.
Ik merk ook dat ik het pittig vind dat we op deze manier ons traject ook enigszins loslaten. Terwijl ik juist mezelf optimaal wil voorbereiden op dit traject. Rick en ik besluiten contact te zoeken met Sakura Clinics, van dr. Kimiko Kleiman. Op de terugweg van Zwitserland luisterden we podcasts waar zij in werd geïnterviewd. Kimiko is fertiliteitsarts en kreeg vervolgens zelf een kindje via IVF. Daarna volgde ze aanvullend de opleiding tot hormoontherapeut en startte ze Sakura Clinics. Om stellen de begeleiding te bieden die zij als fertiliteitsarts niet kan bieden, maar die ze zelf in haar eigen traject zo gemist heeft. Enerzijds die holistische kijk en anderzijds de tijd en ruimte om ALTIJD je vragen kwijt te kunnen. Twee essentiële onderdelen die ik ook mis in ons ziekenhuis traject. Waarbij ik echt wil zeggen dat ik me al zoveel prettiger voel bij het contact in ons ‘nieuwe ziekenhuis’. We besloten dat de begeleiding van haar precies is wat wij op dit moment nodig hebben. Een grote vraagbaak, zodat ik me kan ontbinden van mijn ‘beste vriend’ Google. Bij vragen, twijfels en gedoe, mag ik haar appen. En daarnaast helpt ze als hormoontherapeut om de ‘puntjes op de i’ te zetten op het gebied van onze gezondheid, zodat we in de meest optimale gezondheidheidssituatie aan onze ICSI-behandeling kunnen starten. Dat geeft een gevoel van vertrouwen en rust. Ik vertrouw haar gewoon volledig en heb nu met 1 appje een antwoord waar ik wat mee kan in plaats van de meest random reacties op allerlei ik-wil-zwanger-worden-forums.
En dat blijkt nu al de beste keuze ooit. In ons eerste consult met Kimiko vragen we ook aan haar: hoe kan het toch dat de zaadkwaliteit zo achteruit is gegaan het afgelopen jaar? Wat hebben we ‘verkeerd gedaan’? Want heel eerlijk, zo werkt mijn hoofd. ‘Wij’ hebben iets gemist, iets niet goed gedaan. En eerlijk gezegd kijk ik dan nog het meest naar mijzelf. Want ik heb me hier toch zo in verdiept? Wat heb ik in hemelsnaam over het hoofd gezien? Heb ik dan zo de verkeerde supplementen ingezet dat het alleen maar erger is geworden? Gelukkig word ik al snel gerust gesteld. Ik heb precies het goede gedaan. We vullen Ricks supplementen bakje nog aan met Vitamine E, maar verder blijft het precies hetzelfde.
Maar ik stel haar ook hele andere, oppervlakkige vragen. Of Rick wel kan wielrennen en of dat wel zo’n goed idee is (zo’n strak pakkie kan niet veel goeds brengen daar toch?) Of het erg is als ik een dagje zondig, dat ik me zorgen maak over mijn luteale fase. Allemaal zaken waar ik anders avond na avond op Google over zat te lezen. En nee… daar vind je niet echt betrouwbare antwoorden. En die vind ik bij haar wel.
We blijven ook op zoek naar hoe het nu kan dat mijn cyclus wegblijft. Want het blijft toch gek, vind ook Kimiko. “Ik snap het niet hoor”. Eigenlijk weinig hormonale disbalans, een mega gezonde leefstijl, geen overmatig sporten meer en ook van stress is de laatste tijd eigenlijk weinig sprake. Heus stress ik af en toe hoor… maar dat lijkt me niet meer dan normaal? En met dat we dit nog aan het uitzoeken zijn samen (want zo voelt het echt), breekt ineens mijn menstruatie door. Dus niet de menstruatie na onze ‘mislukte’ IUI, maar echt een menstruatie zonder medicatie. Mijn lichaam heeft dat zelf gedaan! Totaal euforisch app ik Kimiko. “Hehe, ik snap het weer!” is haar reactie. Rick en ik kijken elkaar aan: het loopt wel vreemd. Hebben we ons het afgelopen jaar zo gefocust op mijn lijf, en nu is ‘mijn probleem’ ineens opgelost. Zitten we met het volgende probleem;-). En tegelijkertijd: wat voelt het goed! Want een lijf dat weer vruchtbaar is… dat is vast en zeker een betere start aan een ICSI-traject!
Inmiddels is ons traject ook al een hele tijd geen geheim meer. We merkten al sinds de behandelingen met clomid dat dit traject zo’n groot deel van ons leven werd, dat we beiden merkten dat het vaak prettiger is als mensen op de hoogte zijn. Het nonchalant op komen draven op babyshowers en kraambezoeken, zonder dat de anderen weten hoe ingewikkeld dat voor mij/ons soms kan zijn, voelde voor ons niet meer goed. Alle oprecht geïnteresseerden die mij vroegen: hoe gaat het met je? Ik kon ze niet meer beantwoorden met: alles goed hoor, met jou? Niet dat het nooit goed met me gaat, maar het gaat niet alleen maar goed. En dan voelt het fijner als mensen op de hoogte zijn.