Op donderdag werden we gebeld dat we vrijdag in het ziekenhuis moesten staan. Een spontaan vervroegde start van ons ICSI-traject. Blijdschap overheersde, maar ook een vorm van lichte paniek, spanning en het gevoel ‘nu is het echt zover’. We stuiterden in adrenaline de donderdagavond door, ik sliep voor geen meter en we regelden oppas voor onze viervoeter Moos. En zo stonden we de dag erna (vrijdag 12 november 2021) ’s ochtends vroeg in het ziekenhuis. De officiële start van ons traject. Of toch niet? Want de vraag ‘waar gaat dit nu weer heen’ blijft thematisch voor ons traject. Ons pad kent zoveel richtingen… En je weet van tevoren niet waar het eindigt, er zijn altijd weer verrassingen. Zo ook dit keer.
Startecho
Voordat je start met de hormonale behandeling van IVF(of ICSI, het voortraject is hetzelfde), wordt er een startecho gemaakt. Daarop moet te zien zijn dat het baarmoederslijmvlies dun genoeg is. Vandaar dat de verpleegkundige gisteren ook zo doorvroeg over mijn opkomende menstruatie. Op dag 3 van je menstruatie zien ze normaal gesproken een dun baarmoederslijmvlies, waarmee ze weer met een ‘schone lei’ met hormonale behandelingen kunnen beginnen.
Ergens had ik al het vermoeden dat het niet helemaal goed zat. Überhaupt was het wonderlijk dat ik zelfstandig een menstruatie had gekregen (nu al voor de 2e keer), zonder hormonen. Want dat was juist waar ons hele traject om was begonnen: mijn uitblijvende cyclus. Maar deze keer zette mijn bloeding niet echt door. Om jullie de bloederige details te besparen: het voelde niet helemaal ‘normaal’. Dat bleek ook te kloppen. Mijn baarmoederslijmvlies was nog te dik en op deze manier kon ik niet starten. Ik had zelf eigenlijk nog al het vertrouwen dat mijn menstruatie nog door zou zetten, maar het risico van afwachten is dat ik weer in een nieuwe cyclus terecht zou komen en dat er al een nieuw eiblaasje zou gaan ontwikkelen. Dat is precies het proces wat ze bij IVF willen beïnvloeden, en zodra je lijf dit proces zelf in gang heeft gezet, is dat niet meer mogelijk.
Niets volgens plan
Daarom zou de arts me die middag terugbellen. Zij gaat overleggen met haar team, en ik zou in de gaten houden of mijn menstruatie nog beter door zou zetten. Uiteindelijk werd ik gebeld dat het advies toch is dat ik met een progesteron-kuur zou starten. Provera, de progestoron-kuur, slik je in principe 10 dagen. En ongeveer 2-5 dagen na het stoppen met provera start een menstruatie. Je wekt dus eigenlijk een menstruatie op om het baarmoederslijmvlies dun te maken. Dit hormoon heb ik vorig jaar voor de start van de clomid-medicatie ook geslikt en ik heb me er flink beroerd door gevoeld. Ik zag er dus als een berg tegenop. Uiteindelijk sprak ik met de arts af dat ik tot zaterdagochtend zou afwachten of mijn menstruatie zelf nog zou starten. Als dat zo was, dan hoefde ik niet te starten met Provera en kon ik maandag opnieuw een echo laten maken. Als dat niet zo was, moest ik wel direct starten met Provera, omdat we anders het risico lopen dat mijn cyclus zelf gaat herstarten en dan zijn we echt verder van huis.
Provera
Ik heb de afgelopen 1,5 jaar nog nooit ZO uitgekeken naar een menstruatie. Een gekke gewaarwording. Maar helaas… mijn lijf deed dit niet vanzelf. Wat een struggle. De overgave aan het medische traject was al zo lastig en dit voelde als extra toegeven. Maar wat moet, dat moet. Zo voelde het. Het voelde als ‘sloopwerkzaamheden’ die je voorafgaand aan de heropbouw nu eenmaal even moet doen. En dus startte ik zaterdag aan de Provera – kuur. Helaas wel weer met hetzelfde effect als in 2020. Ik heb me zondag direct hondsberoerd gevoeld. Ik dacht nog: als dit 10 dagen lang zo voelt… Maar gelukkig werd het na die zondag beter en heb ik verder vrij weinig last gehad van de medicatie. Het weekend erna brak, nog tijdens mijn Provera-kuur, mijn menstruatie al door. Wat een opluchting: het had dus in ieder geval zijn werk gedaan! Nog even met de verloskamer, de back-up van het fertiliteitscentrum in het weekend, gebeld om te vragen of ik de kuur af moest maken. Maar het verlossende antwoord kwam al snel: ik mocht stoppen met Provera! De sloopwerkzaamheden zaten erop! Op naar een nieuwe startecho, met deze keer hopelijk ook een echte start die hierop volgt.
Jeetje, wat een achtbaan waren deze weken weer. Van enorme spanning en vervolgens blijdschap dat we al zo snel mochten starten, naar toch weer uitstel van 2 weken. Natuurlijk, het zijn ‘maar 2 weken’, maar het voelt zo gek dat je heen en weer wordt geslingerd van: we gaan nu starten naar toch weer die onzekerheid. Maar ook dit hebben we weer gefikst. Weer een stapje dichterbij! Zou het nu toch eindelijk zover gaan komen?