Spannende dagen. Zoveel momenten die er nu komen gaan in spanning. 7 eicellen gevonden, morgen weten we hoeveel er bevrucht zijn. Maandag weten we, bij goede bevruchtingen, hoeveel bevruchtingen daarvan dag 3 overleefd hebben. Dan maandag in principe een terugplaatsing als alles goed gaat. En dan… als er meer dan 1 bevruchtingen zijn: afwachten hoeveel daarvan dag 5 overleven, want op dag 5 worden ze ingevroren tot cryo’s.

Hoeveel bevruchtingen…

Zaterdag worden we eind van de ochtend gebeld dat er 3 bevruchtingen zijn. Ik hang enigszins beduusd op. Natuurlijk, dat is fantastisch nieuws. Er zijn bevruchtingen en de kans op een terugplaatsing is nu heel, heel reëel. Maar ik heb zóveel geïnvesteerd om 7 eicellen te krijgen dat het voor mij ook heel verdrietig voelt dat er daarvan 4 eicellen ‘voor niets’ waren. En joh, ik weet ECHT dat er zoveel slechtere scenario’s waren. Dat ik dankbaar en blij mag zijn met ons proces en hoe goed dit verloopt. Maar de hele tijd deze berichten waar je totaal machteloos op mag wachten: het is killing. En de onzekerheid van wat er van die drie bevruchtingen terecht gaat komen: dat sloopt me misschien nog het allermeest. Rick staat er anders in. En legt me ook uit dat het voor mij wellicht nooit genoeg was geweest. Daar heeft hij waarschijnlijk een punt. Wat is eigenlijk een maximale opbrengst? Bij IVF en ICSI trajecten is er ALTIJD een afvalrace. Bij elke stap kunnen er zomaar de helft afvallen. Maar tegelijkertijd maakt dat me bang. Want er moeten nog zoveel stappen volgen. De helft van 3 is 1 of 2 embryo’s. Zouden er dan überhaupt cryo’s overblijven? En tegelijkertijd: er HOEFT niet nog de helft af te vallen. Misschien heeft onze afval race nu al plaatsgevonden. Er zeggen ook veel mensen tegen me dat er maar 1 goede tussen hoeft te zitten. Maar de kans op zwangerschap bij ICSI en IVF is niet eens zó hoog. Nog geen 30% per terugplaatsing. Mijn gedachten vliegen, zoals je leest, alle kanten op. En dan komt er gelukkig eindelijk rust: ik kan niets anders doen dan afwachten. Met mijn gepieker en geredeneer ga ik niet de uitslag van de komende week beïnvloeden. Het besef dat dit écht verspilde energie is, helpt me. 

Sinterklaas

We stappen in de auto naar Arnhem, naar mijn lieve papa en andere familie om Sinterklaas te vieren. Ik lig gestrekt op de bijrijdersstoel want rechtop zitten doet nog steeds zeer. Ook toiletbezoekjes zijn een kriem. Maar het is heerlijk om even mijn gedachten te verzetten en lekker surprises te zien, gedichten te horen en voor te lezen en met elkaar te lachen. En daarbij onder mensen te zijn die weten waar we nu inzitten, dus waar ik me ook niet groot voor hoef te houden als het even teveel wordt. Die wetenschap maakt dat het heerlijk is en ik geniet dan ook volop.

Terugplaatsing

Vol spanning wachten we af. Geen nieuws is goed nieuws in dit geval. De terugplaatsing staat maandag middag gepland. En als we niets horen, gaat die gewoon door. Maandag eind van de ochtend ben ik langzaam opgelucht. Als het echt niet door had kunnen gaan, omdat de embryo’s waren gestopt met groeien, hadden we het inmiddels wel gehoord! Dus gaan we in de middag weer met zijn tweeën naar het ziekenhuis. De terugplaatsing vindt plaats in dezelfde ruimte als de punctie. Ik moet van tevoren zorgen dat mijn blaas goed vol is, dus in het uur voor de afspraak heb ik een liter water weggedronken en niet meer mogen plassen. Naast de krampen van mijn mega beurse eierstokken heb ik inmiddels ook een veel te volle blaas. De arts is er blij mee. Dit maakt het namelijk een stuk makkelijker om de terugplaatsing goed te doen. 

De kamer ligt direct aan het lab. Dus je ziet letterlijk ook de mensen in het lab zitten. Het is zo bijzonder om te zien hoe dit allemaal werkt. Eerst wordt alles gecheckt in mijn baarmoeder en er wordt ook even naar mijn eierstokken gekeken. Met een uitwendige echo door een verpleegkundige wordt mijn baarmoeder mooi in beeld gebracht. Als ik helemaal ben ‘goedgekeurd’ voor de terugplaatsing, wordt vanuit het lab onze embryo gehaald. We moeten nog een keer onze geboortedatum en naam zeggen. Toch fijn dat dat nogmaals gecheckt wordt, haha. En dan wordt onze embryo in mijn baarmoeder ‘gelegd’. Zo bijzonder. Ik kan wel janken. De arts laat ons daarna op de echobeelden, die we ook meekrijgen naar huis, zien waar de embryo in mijn baarmoeder ligt. Je ziet op het beeld een megavolle blaas, dan de baarmoeder eronder. Voor de terugplaatsing zie je een zwart streepje, en na de terugplaatsing vult die holte zich met een wit vlekje. Daar ligt nu onze embryo. Dat je vooral de vloeistof ziet waar de embryo in zat boeit me niet ;-). Wie kan nu zeggen zo’n vroege echo van haar kindje te hebben?

Euforie

We lopen euforisch het ziekenhuis uit. Ik vond op internet eerder de term PUPO: Pregnant Until Proven Otherwise. En ik vind dit een heerlijk idee en wil het het liefst uitschreeuwen. Zolang het tegendeel bewezen is, ben en voel ik me gewoon lekker zwanger! Over 2 weken zien we wel of dat werkelijk zo is, maar tot die tijd, ben ik euforisch neem ik me voor. Wat voelt dit goed!

Alle tips over ‘jezelf’ indekken en jezelf beschermen, gooi ik overboord. Natuuuuuurlijk vind ik dit spannend, en natuuuuurlijk weet ik net als ieder ander dat dit mis kan gaan. Maar ik geniet ook van dit moment. Voor het eerst sinds tijden voelt het alsof we écht een kans hebben. Mijn lijf kan dit deel zelf. We hebben zoveel hulp gehad, maar er is voor mij nu geen reden om bang te zijn dat dit niet goed zou kunnen gaan. En hoe dan ook, mocht mijn test over twee weken negatief blijken, dan is dat een domper en een tegenslag. En we zullen verdrietig zijn. Intens verdrietig. Maar dat verander ik niet. Ook niet door nu te doen alsof het toch niet gaat lukken. Dat maakt dat verdriet uiteindelijk echt niet minder.

Dus voorlopig, geniet ik. Ik ben PUPO!